Οι Άγγλοι υποστηρίζουν ότι όσον αφορά τον αθλητισμό, και το ποδόσφαιρο ειδικότερα, αυτό που έχουν είναι μια ιστορία δύο… Αγγλιών. Υπάρχει η ομάδα και οι φίλαθλοί της.
Η αντίθεση ανάμεσα σε αυτές τις δύο…Αγγλίες ήταν πάντα αξιοσημείωτη, αλλά οι φετινές συνθήκες τη γιγάντωσαν, με την …αντιπαράθεση να είναι σε πλήρη εμφάνιση κατά τη διάρκεια του τελικού Euro 2020 στο Wembley του Λονδίνου, αλλά και μετά από αυτόν.
Σε μια διαφορετική Αγγλία, οι συζητήσεις θα αφορούσαν θα αφορούσαν την κακή διαχείριση του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ στο παιχνίδι, ή το εντυπωσιακό γκολ του Λου Σο ή αν η επιλογή του Σάκα ήταν η σωστή.
Αλλά αντ’ αυτού, οι Άγγλοι συζητάνε για το πώς ακόμη και όταν η ομάδα της Αγγλίας έπαιξε στον τελικό, πολλοί από τους οπαδούς της έδειξαν βίαιη και ρατσιστική συμπεριφορά. Και κυρίως μετά τον αγώνα.
Η αλήθεια είναι ότι η φετινή ομάδα της Αγγλίας, ήταν διαφορετική από τις άλλες. Δεν ήταν απλώς μια συλλογή παικτών από διάφορες ομάδες και πρωταθλήματα, μια επιλογή από τα πιο λαμπερά από τα μεγαλύτερα αστέρια, όπως ήταν στις προηγούμενες γενιές. Υπήρχε μια συνοχή που προηγουμένως δεν είχαν και αυτό επέτρεψε στην Αγγλία να επιτύχει αυτό που οι άλλοι δεν μπόρεσαν: να φτάσει στον τελικό ενός μεγάλου τουρνουά.
Παίκτες που πριν διακριθούν στο γήπεδο, είχαν φροντίσει να ξεχωρίσουν έξω από αυτό, αναλαμβάνοντας προσπάθειες για την αντιμετώπιση της παιδικής πείνας ή του ρατσισμού.
Ο Μάρκους Ράσφορντ για παράδειγμα, ο οποίος εν μέσω πανδημίας αποφάσισε να κάνει το πολύ απλό βασικό πράγμα, προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει τη δημοφιλία του προκειμένου να εξασφαλίσει ότι τα φτωχότερα παιδιά του έθνους θα τρέφονταν, ένας αγώνας που ακόμη και τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είχαν υπερασπιστεί πλήρως.
Η ακόμα ο Τζόρνταν Χέντερσον ο οποίος υπερασπίστηκε την κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ αλλά και περισσότερο ο Τάιρον Μινγκς, αρκετά γενναίος για να συνδέσει τη ρατσιστική επίθεση που ακολούθησε τον τελικό με τις δηλώσεις της βρετανικής υπουργού Εσωτερικών, Πρίτι Πατέλ, η οποία αρνήθηκε κατηγορηματικά να καταδικάσει τους οπαδούς που αποδοκίμασαν τους παίκτες που γονάτισαν υπερασπιζόμενοι το κίνημα Black Lives Matter.
Και από την άλλη, κάποιοι οπαδοί της ομάδας: εκείνοι που σφύριζαν στους εθνικούς ύμνους άλλων χωρών, που αποδοκίμαζαν τους δικούς τους παίκτες για στάση ενάντια στον ρατσισμό, που απαιτούσαν-και απαιτούν- να «κρατηθεί η πολιτική εκτός ποδοσφαίρου».
Η επιθετικότητα και ο θυμός που ξέσπασαν σε όλη τη χώρα πριν και μετά τον τελικό, υπήρχε ήδη από το Brexit, και μάλλον πριν από τότε.
Η Αγγλία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η ιστοσελίδα politico, «έχει μια ανθυγιεινή σχέση με το αλκοόλ και τη μισαλλοδοξία». Ότι αυτά τα δύο τοξικά σκέλη συναντηθούν σε ένα άθλημα όπως το ποδόσφαιρο που προκαλεί ακραία συναισθήματα, συντελείται μία κακή σύμπτωση, αλλά και απολύτως προβλέψιμη.
Ο χουλιγκανισμός αποτελεί το κακό μέρος του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ανεξάρτητα από το πόσο οι ίδιοι οι Αγγλοι προσπαθούν την απουσία του πύον και της μυρωδιά του, είναι εκεί, στέκοντας σαν μια υπενθύμιση της σκοτεινής πλευράς αυτού του αθλήματος που αγαπάνε.
Φυσικά η προσποίηση είναι ατυχής χωρίς αποτέλεσμα, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της απρόσεκτης βίας του χουλιγκανισμού και των ακροδεξιών.
Ντυμένη πάντα (η ακροδεξιά) με τον μανδύα του πολιτικού εθνικισμού, προσπαθώντας στις ξεχασμένες κοινότητες της εργατικής τάξης να βρει πρόθυμους στρατιώτες.
Σίγουρα επίσης, δεν ήταν έκπληξη για την κυβέρνηση ή την αστυνομία η μαζική κατανάλωση αλκοόλ.
Έχοντας περάσει μόλις το καλύτερο μέρος των 18 τελευταίων μηνών σε καραντίνα στο σπίτι με πολύ λίγες ευκαιρίες για μαζική κοινωνικοποίηση, οι περισσότεροι την Κυριακή από τους …γλεντζέδες ήταν αρκετά νέοι και απλά δυστυχώς απροετοίμαστοι για την ημέρα.
Το αποτέλεσμα ήταν οι άνθρωποι εκείνοι που βρέθηκαν με στάση μίσους και μισαλλοδοξίας τα τελευταία πέντε χρόνια, ξαφνικά πλημμύρισαν αλκοόλ πριν από τη μεγαλύτερη εκδήλωση του Ηνωμένου Βασιλείου στον αθλητισμό τα 50 τελευταία χρόνια.
Ετσι φαίνεται ότι υπάρχει ένα πραγματικό ζήτημα σχετικά με το πώς μπορούν να συνυπάρχουν αυτές οι δύο Αγγλίες, οι ποδοσφαιριστές και οι οπαδοί τους, έστω κι αν αυτοί αποτελούν μία μειονότητα. Μια ομάδα που διαφωνεί με τους φιλάθλους της δεν είναι επιτυχημένη ομάδα.
Και φαίνεται ότι μέχρι οι συζητήσεις γίνουν ειλικρινείς, πραγματικά αίτια και ευθύνες ανέβουν πάνω στο τραπέζι, αποκτήσουν…ονόματα, αυτές οι σκηνές θα συνεχίσουν να ξεδιπλώνονται.
Ταυτόχρονα, με την προσπάθεια δεξιών λαϊκιστών πολιτικών, να εξακολουθούν σπέρνοντας σπόρους της διαίρεσης και να πυροδοτούν τις φωτιές του μίσους.