Σε λίγες ημέρες, στις 9 Δεκεμβρίου, κάνει πρεμιέρα στο HBO ο νέος κύκλος δέκα επεισοδίων της σειράς «Sex and the city» με τον τίτλο «And just like that», κι εμείς… προτρέχουμε λίγο και αναρωτιόμαστε εάν θα είναι τόσο πρωτοποριακή όσο ήταν εκεί, κάπου στα τέλη των 90s, όταν έβαλε με τον δικό της τρόπο τον φεμινισμό στην αμερικάνικη τηλεόραση.
της Χρυσούλας Παπαΐωάννου
«And just like that…» το νέο «Sex and the city» κάνει πρεμιέρα σε λίγες ημέρες, στις 9 Δεκεμβρίου στο HBO με δέκα ολοκαίνουργια επεισόδια. Η τελεία στην επιδραστική τηλεοπτική σειρά είχε μπει αρχικά το 2004 όταν έκλεισε ο κύκλος που άνοιξε έξι χρόνια ωρίτερα, το 1998, αλλά τελικά η τελεία ήταν…άνω τελεία και ακολούθησε μία ταινία το 2008 και μια δεύτερη το 2010. Μέτριες αμφότερες, πέρα από άρωμα νοσταλγικής επανένωσης της πιο in κοριτσοπαρέας στην ιστορία της τηλεόρασης, πέρα από μια εντυπωσιακή πασαρέλα πανάκριβων brands-με τη δεύτερη να ρίχνει στην αρένα του …μάρκετινγκ το μπλουζάκι «J’ adore Dior» της Κάρι Μπράτσο– δεν είχε έστω κάτι από την ψυχή της σειράς και το χιούμορ, δεν είχε τίποτα πρωτοποριακό, και τελικά κατάφεραν και οι δύο ταινίες να αποτελέσουν μια αδιάφορη παρένθεση στο «Sex and the city».
Υπάρχει λοιπόν, λόγος να ξανανοίξει μια ακόμα παρένθεση; Υπάρχει λόγος να ξαναδούμε τις διάσημες φιλενάδες, που ξόδεψαν εργατοώρες να μιλάνε για άντρες (σπάζοντας ταμπού της αμερικάνικης τηλεόρασης), που έκαναν χιλιόμετρα στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης (τα μισά προβλήματα με το άλλο φύλλο τα ακούγαμε την ώρα που έτρωγαν (συνήθως) παγωτό περπατώντας στο Μανχάταν, που ήπιαν τόνους Κοσμοπόλιταν μιλώντας για το σώμα και τη σεξουαλικότητα τους, να ξανασυναντιούνται στην μέση ηλικία; Όχι, ότι χάθηκαν ποτέ, τροπο τινά, αφού το «Sex and the city» παραμένει, σύμφωνα με το περιοδικό «Time», ανάμεσα στις 100 καλύτερες σειρές. Αλλά σίγουρα χάθηκε αυτό που κάποτε ήταν το «Sex and the city»-ό,τι πιο πρωτοποριακό στην αμερικάνικη και όχι μόνο τηλεόραση. Γιατί όπως λέει και ο γερόλυκος Μπόμπ Ντίλαν…The times they are a changin (οι καιροί αλλάζουν)…
https://www.youtube.com/watch?v=Cy8Zz7Q56dY
Το τρέιλερ της νέας σειράς ξεκινάει με την Κάρι Μπράντσο (Σάρα Τζέσικα Πάρκερ) να λέει (στο περίπου) ότι όταν έχεις φίλους, όλα είναι πιθανά. Για να εμφανιστούν στη συνέχεια, η Μιράντα (Σίνθια Νίξον) και η Σαρλότ (Κριστίν Ντέιβις). Η μεγάλη απουσία της Σαμάνθα (Κιμ Κατράλ)-εξαιτίας της κακής της σχέσης με τη Σάρα Τζέσικα Πάρκερ- άραγε πώς μπορεί να καλυφθεί στη νέα σειρά; Γιατί η αλήθεια είναι ότι πέρα από το ότι η Σαμάνθα ήταν αυτή που κυρίως ύψωνε φωνή για τα απόλυτα και αδιαμφισβήτητα δικαιώματα της γυναικείας σεξουαλικότητας-χωρίς να κάνει χιλιοστό πίσω- για το δικαίωμα της να χρησιμοποιεί και να απολαμβάνει το σεξ όπως ακριβώς οι άντρες, ναι, αλλάζοντας τους σαν τα πουκάμισα, το βασικότερο όμως, είναι ότι οι τέσσερις φιλενάδες του «Sex and the city» τελικά αποτελούσαν ένα αδιαίρετο όλον και η τηλεθεάτρια ή ο τηλεθεατής μπορούσε να κρατήσει ό,τι στοιχεία ήθελε από την κάθε μία πρωταγωνίστρια, να πετάξει ό,τι δεν ήθελε, να «κλέψει» από την άλλη, κ.ο.κ.
Λίγο το καλό γούστο της Κάρι Μπράτσο, το συγγραφικό της ταλέντο και το κυνήγι του μεγάλου της έρωτας-που στα μάτια όλων συμβόλιζε τον πρίγκιπα των παραμυθιών-λίγο η σεξουαλική απελευθέρωση της Σαμάνθα που άλλαζε εραστές χωρίς κόμπλεξ και ενοχές, λίγο ο συντηρητισμός και το wannabe good wife της Σαρλότ η οποία ήθελε απεγνωσμένα οικογένεια, και λίγο η διαρκής πάλη της Μιράντα ανάμεσα στην μητρότητα και την καριέρα, όλα αυτά ήταν ένα «πακέτο», ενιαίο και αδιαίρετο. Ένα «πακέτο» που έκανε την εμφάνιση του τέλος των 90s και αποτέλεσε τομή με κάθε σημασία της λέξης.
Το «Sex and the city» κατέρριψε στερεότυπα και επαναδιατύπωσε θέσεις για τη… θέση της γυναίκας σε έναν οίστρο φεμινισμού που δεν είχαμε συνηθίσει στην αμερικανική τηλεόραση. Τέσσερις γυναίκες ανεξάρτητες, εργαζόμενες, είναι χειραφετημένες και αγαπούν το σεξ: εντός γάμου, σεξ μιας βραδιάς, σεξ με τον εαυτό τους… Στο «Sex and the city» οι γυναίκες μιλούν ανοιχτά, χωρίς κόμπλεξ και ενοχές για τη σεξουαλικότητα τους αλλά και τις σχέσεις. Επίσης, βλέπουμε την απενοχοποίηση του να είσαι single-για την Σαμάνθα το καμπανάκι της μητρότητας δεν χτύπησε ποτέ. Η Σαρλότ είναι αυτή που ενδιαφέρεται περισσότερο για τον γάμο, αλλά κι αυτή ακόμα μπορεί να περάσει και μόνη της καλά. Μίλησαν και για την έκτρωση, που ήταν ταμπού για την αμερικάνικη τηλεόραση, για τον καρκίνο και πώς επηρεάζει όχι γενικά τη ζωή, αλλά κυρίως τη σεξουαλικότητα μιας γυναίκας και τη σχέση με το σώμα της.
Δεν ήταν βέβαια, όλα τέλεια στη σειρά και δεν έλειψαν οι κριτικές. Η ίδια η Μιράντα έχει πει ότι στη σειρά κυριαρχούσε ένας λευκός προνομιούχος φεμινισμός. Δεν είχε κανέναν έγχρωμο ρόλο, ατόπημα που προσπαθεί να διορθώσει η παραγωγή στο νέο «And just like that», εισάγοντας μερικές νέες φιλενάδες, έγχρωμες. Και επίσης, ότι το μόνο στοιχείο εργατικής τάξης στη σειρά ήταν ο σύντροφος της, ο Στιβ. Οργανώσεις LOATKI είχαν κατά καιρούς επισημάνει ότι η σειρά εμφάνιζε τους γκέι με όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα του κόσμου-όχι τυχαία στην δεύτερη ταινία, επί 20 λεπτά περίπου παρακολουθούμε έναν γκέι γάμο.
Η Μιράντα πάλι, ήταν αυτή που κατέκρινε το πάντα περιποιημένο και σούπερ στυλ τους, παροτρύνοντας τις νέες κοπέλες σε συνεντεύξεις τους να μην ξεχνάνε ότι καμία δεν ξυπνάει τέλεια το πρωί στην πραγματική ζωή. Άλλωστε πόσο αληθινή μπορεί να είναι μια ζωή όπου οι πρωταγωνίστριες ζούνε σε πανάκριβα διαμερίσματα στη Νέα Υόρκη και πέριξ, για τα οποία όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να δουλέψεις πολύ σκληρά, ενώ τις περισσότερες ώρες τις ημέρες τις παρακολουθούμε να τα λένε κατά τη διάρκεια ενός bruch, μιας βραδινής εξόδου, να χαζολογούν τρώγοντας ποπ κορν ή ζελεδάκια, κτλ, κτλ. Όποια δεν έκανε την σκέψη «μα πότε τελικά δουλεύουν;» παρακολουθώντας τη σειρά, να σηκώσει το χέρι… Το «Sex and the city» όμως, ήταν τόσο πρωτοποριακό στην ουσία του, που τελικά συγχωρούσες τον άκρατο καταναλωτισμό, κυρίως της Κάρι Μπράτσο, που είχε εμμονή με τη μόδα και τα Μανόλο Μπλάνικ της. Με το χέρι στην καρδιά, πολλές ζηλέψαμε τα ρούχα τους, και κυρίως τις ευφάνταστες εμφανίσεις της, κι ας ξέραμε ότι ένα τέτοιο outfit στα πεζοδρόμια της Αθήνας θα μας έκανε να μοιάζουμε το λιγότερο με τσίρκο Μεντράνο.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, και στην νέα σειρά, όπου βρίσκουμε τις τρεις φίλες πενηντάρες (και λίγο παραπάνω), με τα παιδιά τους έφηβα ή ενήλικα. Δεν μπορώ να φανταστώ πριν ακόμα δούμε τη σειρά, ποιό τελικά θα είναι το θέμα της. Ποιές θα είναι οι αγωνίες αυτών των γυναικών, που αφού πέρασαν από πολλές σχέσεις, κατέληξαν με τον έναν και μοναδικό (πόσο χρειαζόμασταν αυτό το happy end-γιατί Mr Big ήσουν απαράδεκτος σε μπόλικους κύκλους επεισοδίων). Και όσο κι αν νομίζουμε ότι ξεμπερδέψαμε με θέματα που κάποτε έθετε η σειρά ως μπροστάρισα σε έναν άτυπο αγώνα δικαιωμάτων, όπως είναι η έκτρωση, εικόνες όπως αυτές που είδαμε πέρυσι με χιλιάδες γυναίκες να διαδηλώνουν στην Βαρσοβία εναντίον του νόμου που ήθελε να περάσει η πολωνική κυβέρνηση για την απαογόρευση των αμβλώσεων, τίποτα δεν έχει τελειώσει και καμία μάχη δεν πάει ποτέ χαμένη. Θα περίμενα από το «Sex and the city», σε μια φάση που το πρόσφατο metoo της Αμερικής ταρακούνησε την αμερικάνικη βιομηχανία κινηματογράφου, να μας μιλήσει για την έμβυλη βία και την κακοποίηση εις βάρος των γυναικών στο σπίτι, στη δουλειά, οπουδήποτε…
Και βέβαια, θα ήθελα το νέο «Sex and the city» να θίγει και πάλι τη σχέση της γυναίκας με το σώμα της, αυτή τη φορά όμως, συγκεκριμένα τη σχέση της γυναίκας με το σώμα και το πρόσωπο της, έτσι όπως περνά από πάνω τους ο χρόνος. Να μας μιλήσουν για τις ρυτίδες τους και τα γκρίζα μαλλιά τους, για την κυτταρίτιδα και τη χαλάρωση, για τα ανεξίτηλα σημάδια της μητρότητας πάνω στο χρόνο και τον αγώνα που κάνεις πολλές φορές να τα αποδεχτείς και να τα αγκαλιάσεις. Και να το κάνει αυτό …α λα παλαιά, με πνεύμα δηλαδή πρωτοποριακό όπως τόλμησε με όλα τα θέματα που έθιξε εκεί τέλη των 90s. Σε μια εποχή που γίνεται πολύ λόγος στο Χόλιγουντ για την γυναίκα και την εμφάνιση της, που νοιώθουμε …συμπόνοια για την ηθοποιάρα Νικόλ Κίντμαν έτσι όπως αλλιώθηκε το πρόσωπο και η έκφραση της, που καμαρώνουμε την Φράνισις Μακ Ντόρμαντ η οποία εμφανίζεται στα κόκκινα χαλιά άβαφη και με τις ρυτίδες της σε πρώτο πλάνο, που εντυπωσιαζόμαστε από το μεσήλικο πια sex symbol Σάρον Στόουν που έχει συμφιλιωθεί με τον χρόνο και έχει αποδεχτεί τις ρυτίδες της παραμένοντας απίστευτα σέξι, θα περίμενα τη θέση αυτών των δυναμικών γυναικών-ρόλων που λίγα χρόνια πριν μας μιλούσαν για αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, δικαιώματα.
θα ήθελα από τη σειρά που μας ταρακούνησε κάποτε με τον φεμινισμό της λίγο άποψη, λίγο «χαλαρώστε πια μεγαλώνουμε κι αυτό είναι ωραίο». Η εικόνα όμως, της Σάρλοτ, δηλαδή της Κριστίν Ντέιβις, είναι απογοητευτική. Έχει κάνει τόσες επεμβάσεις στο πρόσωπο της, και όχι με επιτυχία, που για εμένα η σειρά ξεκινάει με ένα φάουλ. Από την άλλη βέβαια, κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει στο σώμα και το πρόσωπο της, μπότοξ, λίφτινγκ και τα πάντα. Απλά δεν μου πάει καλά γυναίκες που επί έξι σεζόν διακήρυτταν την ανεξαρτησία και το «σε όποιον αρέσουμε» τελικά να παγιδεύονται οι ίδιες στα πιο βαρβάτα στερετότυπα, που οδηγούν πολλές γυναίκες να θέλουν να παγώσουν τον χρόνο στα κρεβάτια των πλαστικών χειρουργών, με ζήλο όμως, και υπερβολές. Αλλά πάλι, η Σάρλοτ δεν ήταν αυτή που στη σειρά ήθελε σώνει και καλά να παντρευτεί και να κάνει παιδιά γιατί… αυτό πρέπει να κάνουμε στη ζωή;