Δύο μόλις οι νέες ταινίες αυτή την εβδομάδα και έχουν πρωταγωνιστές μικρά παιδιά αλλά απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες. Ένα τρυφερό κινηματογραφικό κλείσιμο της χρονιάς που φεύγει.
της Χρυσούλας Παπαΐωάννου
«Που Κρύβεται η Αννα Φρανκ»
Σκηνοθεσία: Αρι Φόλμαν
Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ισραήλ, 2021, 99΄, Rosebud 21
Με το πιο διάσημο ημερολόγιο στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ, καταπιάνεται ο Άρις Φόλμαν, ο φοβερός δημιουργός του Βαλς για το Μπασίρ, που είχε θέμα τη σφαγή των άμαχων Παλαιστινίων στα στρατόπεδα κατοχής της Σάμπρα και της Σατίλα από Χριστιανούς Φαλαγγιστές μετά τη δολοφονία του Λιβανέζου προέδρου Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Ο Ισραηλινός δημιουργός επιλέγει και πάλι τη φόρμα του animation για να κάνει στην πραγματικότητα πολιτικό σινεμά. Η ιστορία του αυτή τη φορά ξεκινάει όταν, σχεδόν οκτώ δεκαετίες από όταν έγραψε η Άννα Φρανκ στο ημερολόγιό της, ζωντανεύει η Κίτι, η φανταστική φίλη στην οποία η Άννα απηύθυνε τις αφηγήσεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματα της, ζωντανεύει μια μέρα ξαφνικά όταν ξεπηδά από το ημερολόγιο που βρίσκεται στο Μουσείο της Άννας Φρανκ ως ένα πολύτιμο ιστορικό τεκμήριο μιας σκοτεινής περιόδου. Η Κίτι περιπλανιέται στο σύγχρονο Άμστερνταμ χαμένη, χωρίς στην αρχή να καταλαβαίνει ότι βρίσκεται κάμποσες δεκαετίες μπροστά στο χρόνο, η αστυνομία αρχίζει να την καταδιώκει γιατί έκλεψε το ημερολόγιο, και αυτή πιάνει φιλίες με οικογένειες προσφύγων που ζούνε σε μια κατάληψη στην πόλη.
Η πρόθεση του Άρις Φόλμαν σε αυτή την τρυφερή ταινία που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια είναι ξεκάθαρη. Δε θέλει απλά να μιλήσει για το παρελθόν, τους Ναζί και το Ολοκαύτωμα-που βεβαίως το κάνει- θέλει και να ξύσει τις πληγές μας και για το σήμερα, το εδώ και τώρα της Ευρώπης, όπου καταφθάνουν αδύναμοι και κυνηγημένοι άνθρωποι από εμπόλεμες ζώνες και η Γηραιά Ήπειρος τους γυρίζει την πλάτη, την ώρα που ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αναζωπυρώνονται στις σύγχονες δυτικές κοινωνίες. Η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται; Ναι, προφανώς. Για αυτό ας ξαναδιαβάσουμε τη φρίκη του Ολοκαυτώματος έτσι όπως την έζησε αυτό το κορίτσι, η Άννα Φρανκ, που ονειρευόταν μάχες με τους αγαπημένους τους αρχαίους Έλληνες θεούς να κατατροπώνουν τους Ναζί, κλεισμένη με την οικογένεια της σε ένα καταφύγιο, μη καταφέρνοντας τελικά να αποφύγουν την μοίρα τους, το τραγικό τέλος που είχαν εκατομμύρια Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
«Μικρή Μαμά»
Σκηνοθεσία: Σελίν Σιαμά
Πρωταγωνιστούν: Ζοζεφίν Σανζ, Γκαμπριέλ Σανζ, Στεφάν Βαρουπέν
Γαλλία, 2021, 72, Weird Wave
Η οκτάχρονη Νελί έχει μόλις χάσει τη γιαγιά της χωρίς να προλάβει να της πει το αντίο όπως θα ήθελε, ζεστό και με μια σφικτή αγκαλιά. Με τη μαμά της, Μαριόν και τον μπαμπά της, πηγαίνουν στο πατρικό της Μαριόν, εκεί όπου έμενε η γιαγιά σε ένα πανέμορφο δάσος, να το αδειάσουν από πράγματα και να το κλείσουν. Τα σπίτια όμως, δεν αδειάζουν από αναμνήσεις, ούτε από συναισθήματα, αλλά γίνονται τελικά θησαυροφυλάκια θραυσμάτων μιας ζωής. Η Νελί παίζοντας στο δάσος, θα κάνει μια καινούρια φίλη, την 8χρονη Μαριόν και κάπως έτσι θα αρχίσει ένα παιχνίδι μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, το οποίο πρέπει να καταφέρουμε να δούμε μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Γνωστή για την ταινία της «Το πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται» (2019) αγκαλιάζει με τρυφερότητα και ειλικρίνεια τις ηρωίδες της, που είναι γυναίκες. Η «Μικρή Μαμά» μιλάει για την απώλεια, τον παιδικό κόσμο που ενίοτε βρίσκει παρηγοριά για τα πάντα στη φαντασία, για τις χαρές ή τις λύπες που μπορεί να έχει ένα παιδί και για όσα μπορούμε να διδαχτούμε από τον εύθραυστο κόσμο του, για τη σχέση μαμάς-κόρης, για τα φαντάσματα και κυρίως για την αγάπη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ταινία φαντασίας ή απλά ένα παραμύθι που μας παίρνει από το χέρι και μας πηγαίνει σε ένα σπίτι στο δάσος. Αν εκεί θα παίξουμε, θα κλάψουμε ή θα γελάσουμε, εξαρτάται πάντα από το πώς τελικά βλέπουμε οι ίδιοι τη ζωή.