Δεν συμπληρώθηκαν ούτε 24 ώρες απ’ το πολύνεκρο ναυάγιο της Τετάρτης 24 Νοεμβρίου, όταν ανατράπηκε στη Μάγχη φουσκωτό με πρόσφυγες και μετανάστες, και τα ξημερώματα της Πέμπτης άλλες δύο κατάφορτες βάρκες έφτασαν στις βραχώδεις ακτές του Ντόβερ στη νοτιοανατολική Αγγλία.
Μια βδομάδα νωρίτερα η Γαλλία είχε διαλύσει πρόχειρο καταυλισμό έξω από τη Δουνκέρκη. Εκεί γυρνάνε τα φαντάσματα των 30.000 νεκρών της ομώνυμης μάχης του Μαίου του 1940. Τότε Γάλλοι και Βρετανοί είχαν ενωθεί απέναντι στον Χίτλερ.
Σήμερα ο Μπόρις Τζόνσον και ο Εμμανουέλ Μακρόν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους πνιγμένους, όμως αρνούνται να συνεργαστούν ακόμη και για κοινές θαλάσσιες περιπολίες ή πτήσεις drones.
Τα τελευταία τρία χρόνια ο θάνατος έστησε χορό στις ακτές της Μάγχης. Οι Βρετανοί απέκλεισαν με δρακόντεια μέτρα (κάμερες, ακτινοσκοπήσεις, ηλεκτρονικό φακέλωμα, εκπαιδευμένα σκυλιά κ.λπ) τις διαδρομές που ήταν δημοφιλείς μέχρι το 2018: τρένα στο υποθαλάσσιο τούνελ, κρυψώνες σε φορτηγά και φέρι μπότ.
Ετσι το 2019 διέσχισαν το θαλάσσιο πέρασμα και πάτησαν ζωντανοί το πόδι τους στην περιοχή του Κεντ 1.900 άνθρωποι. Εγιναν 8.438 το 2020. Και φέτος, μέχρι τώρα, 25.000 (δες πίνακα). Από πέντε πνιγμένους το 2019 φτάσαμε στους 68 πνιγμένους απ’ τις αρχές του 2021.
«Φταίνε οι γκάνγκστερ που τους διακινούν!» είπε ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών Ζεράλ Νταρμανέν. «Εχουμε κάνει 40 προσαγωγές διακινητών» τον σιγόνταραν οι αστυνομικοί.
Ιδού λοιπόν οι κακοί. Αυτοί φταίνε. Όχι η νεοαποικιοκρατία, ούτε η γεωπολιτική αντιπαράθεση Δύσης-Ρωσίας-Κίνας, ούτε οι τοξικοί εθνικισμοί, το έλλειμμα δημοκρατίας, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το πετρέλαιο, η διαφθορά απ’ τη Καζαμπλάνκα ως τη Βαγδάτη κι ακόμα παραπέρα, οι μικροί και μεγάλοι Ερντογάν, Τραμπ, Σι και Σόιμπλε (να μην ξεχνιόμαστε…).
Συμπληγάδες απειλούν να συνθλίψουν τους «μικρούς» ανθρώπους, τους σπρώχνουν ξημερώματα στα επικίνδυνα φουσκωτά.
Γιατί όμως επιμένουν στο «βρετανικό όνειρο»;
Πρώτον, γιατί στη Γαλλία μπορούν να κρυφτούν. Αφού έχουν πληρώσει 10 χιλιάδες ευρώ ή και περισσότερα για να φτάσουν από το Ιράν, το ιρακινό Κουρδιστάν, τη Σομαλία και αλλού, σκορπίζονται σε αμμόλοφους, πυκνή βλάστηση και λίγες χιλιάδες εγκαταλελειμμένα πολυβολεία από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεύτερον γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του, το Κανάλι χωρίζεται νοερά στη μέση, δεν έχει διεθνή ύδατα. «Αν μπουν στα βρετανικά χωρικά ύδατα και η Γαλλία δεν θέλει να τους πάρει πίσω, μένουν στο Ηνωμένο Βασίλειο» εξηγεί ο πανεπιστημιακός Αντριου Σέρντι, καθηγητής δικαίου της θάλασσας.
Τρίτον γιατί το 98% όσων ζητήσουν άσυλο καταλήγει σε υποβαθμισμένες αλλά ασφαλείς δομές όπου περιμένουν απάντηση σε δύο, τρία ή και πέντε χρόνια – έχει ο Θεός.
Τέταρτον, γιατί το Brexit ύψωσε τείχος καχυποψίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, πρωτίστως με τη Γαλλία. ‘Όχι μόνο για τα αλιευτικά δικαιώματα στην περιοχή, αλλά και για την αστυνόμευση της Μάγχης – κι αυτό οι μετανάστες το ξέρουν. Οι Γάλλοι αρνούνται κατηγορηματικά στους «απέναντι» να ελέγχουν από κοινού έστω κι ένα τετραγωνικό εκατοστό γαλλικής επικράτειας.
Πέμπτον, γιατί οι διακινητές καλλιεργούν την φαντασιακή πρόσληψη του Ηνωμένου Βασιλείου ως χώρας σταθερής, με ευκαιρίες για στέγη και δουλειά, προοπτική επανένωσης οικογενειών κ.λπ.
Η πρόσφατη ναυτική τραγωδία φέρνει πιο κοντά την στιγμή που η κυβέρνηση Τζόνσον θα σκληρύνει τη στάση της αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα θύματα.
Η υπουργός Εσωτερικών Πρίτι Πάτελ έχει έτοιμο νομοσχέδιο που περιορίζει τον αριθμό όσων δικαιούνται παροχής ασύλου και ιδρύει ομάδα ειδικών δυνάμεων (Border Force, κάτι ανάμεσα σε λιμενικούς και ΟΥΚάδες) για την επαναπροώθηση των σκαφών που μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες.
Η αντιπολίτευση και τρεις μεγάλες οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ετοιμάζουν αγώνα κατά του νομοσχεδίου. Ακτιβιστές της οργάνωσης Channel Rescue παρακολούθησαν προετοιμασία ανδρών που θα στελεχώσουν την Border Force. Με βαριά ταχύπλοα και θηριώδη τζετ σκι (!) ορμούσαν πάνω σε φουσκωτά-στόχους για να τα σπρώξουν, υποτίθεται, πίσω στα χωρικά ύδατα της Γαλλίας.
Ας μην ξεχνάμε τα δικά μας. Την οργή του Κυριάκου Μητσοτάκη απέναντι στην Ολλανδή ανταποκρίτρια ‘Ιγκεμποργκ Μπέουγκελ και τη δολοφονία χαρακτήρα που ακολούθησε. Τον υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου Νότη Μηταράκη που δεν απαντάει ποτέ σε συγκεκριμένες καταγγελίες. «Βίαιη επαναπροώθηση 22 ατόμων στις 21 Οκτωβρίου 2021 από το λιμενικό στην Ικαρία» του λένε. «Η λέξη pushback δεν έχει νομική βάση, δεν βρίσκεται σε κάποιο κείμενο» απαντάει. Δεν πα να συνδέει όλος ο πλανήτης την Αρχή της Μη Επαναπροώθησης (non refoulement) στη Σύμβαση της Γενεύης με τον αγγλικό όρο pushback…, ξέρει ο υπουργός.
Τί ξέρει; Δυστυχώς ότι η τραγωδία στη Μάγχη ικανοποιεί διεστραμμένα ένα μισαλλόδοξο, μισοενημερωμένο και μισότυφλο τμήμα της κοινής γνώμης που διδάχτηκε εξ απαλών ονύχων να βλέπει το πρόβλημα στον ξένο, τον άλλο.
Παράδειγμα. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στην Πολωνία ανεβαίνει η δημοφιλία του κυβερνητικού Κόμματος του Νόμου και της Δικαιοσύνης. Οχι βέβαια για την κλονιζόμενη οικονομία της χώρας. Ούτε για την αποτυχημένη διαχείριση της πανδημίας ή τις θλιβερές επιδόσεις στα πολιτικά δικαιώματα. Αλλά για την στάση της υπερσυντηρητικής πολωνικής κυβέρνησης απέναντι στους μετανάστες που ασφυκτιούν ή ξεψυχάνε στη μεθόριο με τη Λευκορωσία.
Κινδυνεύουμε σε λίγο να νοσταλγήσουμε τη Μέρκελ του 2015…